Kraakpand #3.1

14/02/2009

Met Racoon, Bai Kamara Jr, Roy Aernouts en Lize Accoe.

Presentatie: Dirk Blanchart.



Kraakpand #3.1.


Een verslag in vijf stellingen.






• Nederlanders zijn de Amerikanen van Europa
Racoon is een bandje uit Zeeland dat klinkt als een groepje uit de Amerikaanse Midwest. Hun zanger heeft die typische rockrasp in zijn stem, en haalt zo moeiteloos uit dat hij tijdens de soundcheck sms’jes kon lezen terwijl hij zijn band door ‘My Town’ loodste. Zing wat je kent: een sterke song . De jongens zien eruit als de boerenzonen van om de hoek – of als de knoestige kinderen van werkloze fabrieksarbeiders uit Detroit. Racoon klinkt als Creed, Nickelback en Kane: een beetje een one-feel-band, maar dan wel een best aangenaam gevoel.
De Nederlanders bleken ook ontzettend populair in eigen land (hun laatste plaat haalde er vlot platina) en ze toerden onlangs succesvol in – jawel – de VS als voorprogramma van de Lemonheads. Of ze al eerder de grens met België overstaken? Dat is een ja: met het radiovriendelijke ‘Love You More’, een leuk lied met een zwierige, wat melancholische harmonicasolo en fraaie tweestemmige harmonieën. Fijn zo.















• Humor en muziek gaan niet samen
Tijdens de doorloop – de generale repetitie – speelden alle muzikanten voor het eerst samen de ‘theme tune’: ‘Roadrunner’ van Jonathan Richman. Gelachen! Na enkele nieuwe pogingen ging het al wat beter, maar ’s avonds liep het toch weer heel eventjes mis. Niet makkelijk, zo tot zes tellen.
Dirk Blanchart blijkt een geboren presentator: hij schudde de kwinkslagen vlot uit zijn iets te strakke mouwen, en hield er flink de sfeer en vaart in.
Maar de echte lach-en-dans man van de avond was Roy Aernouts: de cabaretier/liedjesmens stal vrolijk het applaus van Racoon, zweepte het publiek moeiteloos op met zijn hilarische en toch doorwrochte teksten en bekroonde de avond met een in vlekkeloos Amsterdams gezongen ode aan de snelle hap van de ‘snekbar’. Je lachte luid en werd tegelijk een heel klein beetje triest: grote klasse.















• Roken is slecht voor de stem
Heel wat muzikanten roken – het was dan ook een feestje in vele afleveringen op het achterterras van de Handelsbeurs – maar opvallend weinig zangers laven zich aan het paffertje. Twee uitzonderingen maar: Dirk Blanchart, die er een mooie sonore klank aan heeft overgehouden, en Lize Accoe. Lize’s stembanden moeten wel van titanium zijn: haar vocale acrobatieën waren indruk- en duizelingwekkend. Swingende buitelende nieuwe songs, trouwens, met een dwingende funky backbeat en delicate gitaren die regelmatig lekker loos mochten gaan. Feest!















• Muziek = competitie
Een fijne bijkomstigheid van het nieuwe Kraakpand concept: de liedjesrevue als netwerkingmiddel. In de backstage, aan tafel en op het rookterras werd er duchtig informatie uitgewisseld over concertzalen, festivalorganisatoren, boekers en managementbureaus. En natuurlijk kwamen ook de MIA’s aan bod. Conclusie: appelen zijn geen peren, en waarom zijn de ZAMU’s eigenlijk dood?
Opvallend ook hoe complementair de verschillende bands en artiesten waren: de verdienste van programmator Michael Joostens, en heel erg leuk voor het publiek, dat een moeiteloos boeiend spektakel zag en hoorde.
Al even opmerkelijk: de intense aandacht waarmee de andere muzikanten naar Bai Kamara Jr. luisterden. De songsmid uit Sierra Leone met standplaats in Brussel maakte dan ook indruk: zijn heldere en zielvolle stem deed onvermijdelijk denken aan Bob Marley, Michael Franti en John Legend, terwijl zijn percussieve gitaarspel dan weer Keziah Jones in herinnering riep. Sterk en oprecht.















• Muzikanten zijn ijdel
Wie ’s middags de Handelsbeurs binnen kwam waaien had het best lastig om de muzikanten van de roadies en vaste crew te onderscheiden: zo verfomfaaid liepen de meeste klankentappers erbij. Wat een verschil met ’s avonds: plots was daar make-up, staken de heren in pakken en werden haardossen in veelkleurige banden verpakt.
Maar de prijs voor meest opvallende aanblik van de avond ging zonder enige twijfel naar gitarist Denny van Racoon: naast het podium een minzame jongeman, maar eens aan het spelen transformeerde hij in een haast bezeten grijnzende cherubijn die met gesloten ogen wankel heen en weer stond te wiebelen. We hebben ’t hem gevraagd: hij kan er zelf ook niet naar kijken.



Slotsom: een heel sterke eerste editie van het vernieuwde Kraakpand concept, en voortaan een vaste maandelijkse afspraak. Want zeg zelf: vier bands ontdekken in een prachtige zaal voor amper vijf euro, daar wint toch iedereen bij?

Uitspringers: ‘Disposable Society’ (Bai Kamara Jr.), ‘My Town’ (Racoon), 'Eten Na 8' (Roy Aernouts), ‘Single Men’ (Lize Accoe)

Meer foto's? Klik door naar de Kraakpand Flickr pagina.



Tekst: Jan De Ryck. Foto's: Koen Keppens.