Kraakpand #3.4

23/05/2009

Met The Go Find, Luc Van Acker, Tom Pintens, Tom Wolf en Scott Matthew.

Presentatie: Dirk Blanchart.












Zaterdag, een uur of half zes in de namiddag. De vierde Kraakpand van het jaar belooft veel goeds: Tom Pintens, The Go Find, nobele onbekende Scott Matthew en nationale legendes Luc Van Acker en Tom Wolf vullen de affiche. De zetels staan klaar, de stoelen door elkaar en de bands nemen hun plaatsen in voor de doorloop – de generale repetitie. De lichten gaan aan en Dirk Blanchart legt de introtune uit: ‘Roadrunner’ van Jonathan Richman. Wij liggen in een deuk met de voorspelbare vrolijke chaos – en zingen voor de rest van de dag “Put your radio on”.

Tijd voor de échte doorloop dan: alle muzikanten spelen een vijftiental seconden van elk nummer, in de volgorde waarin dat ook vanavond zal gebeuren. Eerst aan de beurt: Luc Van Acker en Anna Domino, die samen voluit vals zingen. Tom Pintens is daarna een handvol noten lang groovy, waarna Tom Wolf “lang geleden” komt zeggen en ons meteen aan Nick Drake doet denken. Vanavond horen we ‘m voor het eerst volop spelen – een uitkijkertje. Geen idee dan wat te verwachten van Scott Matthew, maar uit 30 instrumentale seconden piano, ukelele en bas blijkt een voorliefde voor Antony, Iron and Wine en aanverwante ingetogen warmtestralers. Heel wat anders dan The Go Find, die duidelijk de intentie hebben om onze kop eraf te rocken.

Tien voor negen: de zaal zit tjokvol, een genoeglijk geroezemoes stijgt op. Vera Hall zingt ‘Trouble So Hard’ en dienborden vol bier walsen door de zaal. Die zit overigens vol met volk van alle standen, rangen en leeftijden. De dj schuift Sergio Leone omhoog en de zaallichten dimmen. Een spot volgt Dirk Blanchart, die ‘Roadrunner’ inzet en alle bands en artiesten voorstelt. Het onheil blijft beperkt, en meteen trekt The Go Find ‘Over The Edge’ op gang. Hun indietronics klinken gedreven, sfeervol freaky en toch heilzaam, al valt ook het beperkte stembereik van Dieter Sermeus op.

Hoewel: Luc Van Acker en Anna Domino demonstreren meteen daarna wat écht slecht zingen is. De sublieme popsingle ‘Zanna’ wordt gereduceerd tot een lelijke brij van post-industrieel lawaai en vals geschreeuw. De ‘performance’ mist alle subtiliteit, en dus ook zijn doel. De gesmokkelde referentie aan Brad’s ‘20th Century’ maakt veel duidelijk: dit is geschiedenis, geen heden, laat staan toekomst.

Tom Pintens, dan: met zijn akoestische gitaar bouwt de ex-Zita Swooner een bezwerend sfeertje op, waarmee hij de zaal moeiteloos op zijn hand krijgt. ‘Een beetje vrijheid’ is hevig en zacht tegelijk, zoals de beste vrouwen. Erg knap refrein, overigens. ‘Badlands’ van Tom Wolf is vervolgens een vreemd nummer, met een wringende zanglijn, een wat klagerige tweede stem en intimistische, kale gitaarfiguurtjes. Wij moeten aan Robbie Robertson denken – voorwaar geen slechte gedachte.




Tijd voor de verrassing van de dag: de Australische New Yorker Scott Matthew, volgens Humo, Urgent FM en Dirk Blanchart een absolute ster in wording. En duidelijk nu al een publieksfavoriet, aan het warme welkomapplaus te merken. Terecht, voegen we daar graag aan toe: die dynamische dramatiek! Die zoetgevooisde Antony meets Elvis Costello-stem! Die fluwelen Broadway blues! Matthew kiest voor uitgepuurde maar meeslepende arrangementen (piano, bas en cello) en voegt daar zelf, in het wat gedrevener ‘Community’, een spaarzame ukelele aan toe. Mooi!















The Go Find mogen dan met de fijne single ‘New Year’ de beste proeve van hun prikkelpop brengen, en doen dat vol vertrouwen. Wij denken aan Sonic Youth en driekleurige strandballen. Om daarna onze oren genadig af te wenden van Luc Van Acker, die alweer schreeuwlelijk ‘Heaven’ op gang trekt. De drums zijn LUID, uit de machines komen vaag oriëntaalse klanken en Van Acker doet een soortement rap. Denk Ministry-light, en dan gauw aan iets anders.

Aan Tom Pintens, bijvoorbeeld, die zijn ‘Er is Das Pop’ laat opvrolijken door de fantastische beatboxer/sidekick Stijn Cole. Een innemend en winnend nummer, met ondermeer de fantastische zinsnede “Er is Das Pop, er is veel beat, maar er is ook verdriet”. Het leven zoals het is: grootkunst. Scott Matthew trakteert vervolgens op een derde portie rijk geschakeerde kamerpop vol herhalingen en schaduwen, geritmeerd door machtige uithalen met zijn meesterlijk sfeervolle stem. Jawel: wij zijn onder de indruk.















Tom Wolf doet ons steeds meer aan een abstract-expressionistische schilder denken – de Rothko van de rock, de Johns van de folk. Zijn precieze toets, de subtiele percussie en die plotse pop in een brede blues: ‘Roomtravel’ is onvermijdelijk in al zijn bescheidenheid. Net hetzelfde kan overigens van Dirk Blanchart gezegd worden, die met zijn haast twee decennia oude ‘Vertigo Blues’ het kot stampvoetend overhoop haalt. Een onverstoorbaar ruwe gitaar, een stem van een goed jaar: ons hoofd staat niet stil.

Waarna Luc Van Acker alweer het grote noisegebaar maakt, en wij ons van verder commentaar onthouden. Pintje! ‘In Charleroi’ oogst herkenningsapplaus, en ontvouwt zich als een mooie schets van ‘la Belgique profonde’, met een warme gitaarsound en guitige piano-accenten. ‘Monday Morning’ van The Go Find lijkt nadien voor vele vrouwen het signaal voor een plaspauze – en niet geheel onterecht. Het nummer kabbelt maar wat weg, zonder duidelijk doel. Scott Matthew speelt daarna zo verstild dat de klik van onze balpen hoorbaar is. Rock & roll!

‘To hear Odessa Sigh’ is wellicht de mooiste songtitel van de avond, en in elk geval een monument van een lied. Tom Wolf wisselt tussen kalm kabbelen en stevig gedreven, zingt als een held en smokkelt zowaar een “pop shoe waddy waddy” in het sluitstuk. Verkocht! ‘For Mods only’ is dan weer wat kalmer, en de perfecte showcase voor een perfecte popstem.

Luc Van Acker haalt voor ‘Warm Leathered’ zijn ‘kraakdoos’ boven: een tuig zo groot als een boek kaarten waaruit allerhande gillende geluiden ontsnappen. Wij noteren nog een citaat uit ‘We are your friends’ van Justice, en gaan plassen. Tom Pintens speelt daarna zijn gitaar kapot in de intro van ‘Nieuwe Tarzan’, wat de hilarische oneliner “Zijn er nog gitaren in de zaal?” oplevert. Tom Wolf snelt te hulp, en even later klinkt een onrustig lied met een hevige beatbox. Fijn.

The Go Find zijn met ‘Dictionary’ weer lekker op gang: spontane vage gedachten aan Modest Mouse, Mercury Rev en Das Pop zijn hun deel. Singlemateriaal. Waarna Dirk Blanchart de show mag afkondigen, en Scott Matthew voor een waardig coda zorgt met een schijnbaar vrolijk drinkebroerslied. Hint begrepen: wij naar de toog. Schol, Kraakpand, en tot in oktober.